Babamın tecavüzüne uğradım, kürtaj hayatımı kurtardı
Hiç kimse, hayatındaki hassas konuları açığa çıkaran, çocukluğun travmatik olaylarını yeniden hatırlatan bu tür deneyimlerle ilgili yazmak istemez. Ensestten kurtulanların öne çıkmamasının büyük sebebi muhtemelen budur.
Yargıtay, Missisipi'de, ensest veya tecavüz davalarında herhangi bir istisna sağlamayan, 15 haftalık kürtaj yasağının anayasaya uygunluğuna ilişkin sözlü argümanları dinleyecek. (1) Söz konusu dava, benim gibi bir baba, amca veya bir aile üyesi tarafından tecavüze uğrayanlar da dahil, sayısız kız çocuğu ve kadın için önemlidir.
Babam tarafından ilk kez tecavüze uğradığım gün, 10'uncu yaş günümün sabahıydı ve o gün son olmayacaktı. Yaşadığım şok o kadar şiddetliydi ki, birkaç hafta sonrasında 5'inci sınıfa başlamadan önce geçici körlük yaşadım. Okul döneminin başlamasına kadar babam beni birkaç doktora götürdü; tıbbi açıklama, onun cinsel şiddetinin sebep olduğu travmanın, vücudumun fonksiyonlarını durdurduğu gerçeğini belgeleyecekti.
Çektiğim fiziksel acıların içinde, şiddetli migrenler, saç dökülmeleri ve hatta saçımın ağarması vardı, 10 yaşındaydım. Diğer kızlar ergenlik için can atarken ben o fikirden tiksiniyordum. Bedenim benim olmayan bir gemiye dönmüş, benden alınmıştı. Gecenin korkusuyla yatak odamın kapısının dışındaki ayak seslerinin korkusuyla yaşıyordum.
Dolaplara yöneldim, en derin köşeyi bulur, el feneriyle oturur, kitap okur ve kendimi sağa sola sallardım. Yalnızca yıllar sonra, 16 yaşında terapideyken, yaşadıklarımla bağlantılı istemsiz sallanmalarımın, stres ve anksiyetemin göstergesi olduğunu anlayacaktım.
Babamın vahşilikleri, zenginlik, sosyal statü ve kendini adamış ve özenli bir ebeveyn rolünün arkasına saklanmıştı. New York City'de elitler okuluna katılıp, şöhretli bir akademide bale okudum ve özel keman ve tenis dersleri aldım. Babam veli-öğretmen konferanslarını asla kaçırmazdı. Ancak normalliğin o yaldızlı hali, anneme fiziksel istismarda bulunmasıyla yıllar önce başlayan gizli aile içi şiddeti maskeliyordu. Bazen o kadar şiddet uyguluyordu ki, annem hastanelik oluyordu.
12 yaşındayken babamdan hamileydim ve kürtaj yaptırdım. Doktora gitmeden önce hamile olduğuma dair hiçbir fikrim yoktu. Babam doktora, 15 yaşında olduğumu ve erkek arkadaşımla dikkatsiz davrandığımı söyleyerek, yaşım ve hamileliğimin durumu hakkında yalan söyledi. Kafasını salladı ve yalnız bir ebeveyn olarak (o zamana kadar boşanmışlardı) yapabileceği her şeyi yaptığını ama benim kontrolden çıktığımı söyledi. Her iki adam da bana karşı küçümseme ifade ediyor gibiydi. Babamın yalanının utancı bende yıllarca kaldı: "Tehlikeli, seks bağımlısı siyah kız çocuğunun öyküsüyle bütünleşmiş klişe."
Utancım asla kürtajla ilgili değildi. Hamileliğim sona erdiği için daima minnettar olacağım. Vücudum, babamın maruz bıraktığı ek bir travmadan kurtulduğu için şanslıyım. Tecavüz veya ensest bir kenara, hiçbir koşulda, hiçbir çocuğun bir hamileliği sürdürmesi, doğum yapması veya kürtaj konusunda vicdan azabı, suçluluk, şüphe veya rahatsızlık duyması beklenmemeli ve buna dair baskı yapılmamalı.
Yargıç Harry Blackmun'un 1973'teki Roe V. Made davasında, çoğunluk görüşünde kabul ettiği gibi, istenmeyen bir gebelik olduğunda, iyi bir yaşamın önündeki bariyerler devasa hale gelir, bu birçok kişi için aşılamaz bir durumdur.
Sonunda çıkış yolum, 15 yaşında evin ekonomik güvencesini terk etmek oldu. O da asla pişman olmayacağım bir karardı. Fakat kolay değildi. Evden ayrıldığımda 10 dolarım vardı ve babamın benim için oluşturduğu birikim hesabına erişimim yoktu. Staten Island'da bir devlet okuluna kayıt yaptırdım, geçimimi sağlamak için çok kibar bir çiftin evini temizledim. Yapımı tamamlanmamış bir çatı katında yaşadım ve çoğunlukla fasulye, pirinç ve ton balığı içeren mütevazı bir diyetle hayatta kaldım. Ailemden bağımsızlığımı kazanmak için mahkemeye gittim ve çocukken tecavüze uğramama duyarsız ve hazırlıksız avukatlar tarafından sorguya çekildim.
Çocuklukta tecavüz ve hamilelikten kurtulan biri, bugün ise anayasal hukuk ve biyoetik öğreten bir hukuk profesörü olarak mevcut kürtaj yasaklarının ciddi tehlikelerinin farkındayım.
Teksas'ta kürtaj hakkı, birçok kişinin hamile olduklarını bilmeyecekleri, gebeliğin yaklaşık 6'ıncı haftasında kürtajı yasaklayan 8'inci Senato Tasarısı'na göre fiilen anlamsız. Mississippi'de olduğu gibi bu yasak, tecavüz veya ensest için istisna da sağlamıyor.
Yargıtay'ın müzakereleri ve Teksas Valisi Greg Abbott'un kendi eyaletinde tecavüzün, suça sert bir yaklaşımla ortadan kalkacağını öne süren saf kabadayılığı göz önüne alındığında, sesimi çıkarmak zorunda hissettim. Vali, bütün tecavüzcüleri Teksas sokaklarından yok edebileceğini hayal ediyor ama çoğu istismarcı gibi babam da toplumda saygı görüyordu ve ailesinin, arkadaşlarının ve meslektaşlarının hayranlık duyduğu başarılı bir iş adamıydı. Bense yalnız hissediyordum ve korku içindeydim. Sadece cinsel istismara uğramakla kalmadım fiziksel olarak da zarar gördüm. Sessiz kalmam konusunda tehdit ediliyordum ve babam bana 'sık dişini, dayan' diyordu.
Hiç kimse, hayatındaki hassas konuları açığa çıkaran, çocukluğun travmatik olaylarını yeniden hatırlatan bu tür deneyimlerle ilgili yazmak istemez. Ensestten kurtulanların öne çıkmamasının büyük sebebi muhtemelen budur. Toplumumuz, cinsel saldırı ve istismar konusunda daha aydınlanmış hale gelse bile, bunlardan kurtulanlar genellikle bedel öder. Üniversitedeyken, önemli bir profesör, yaşadıklarımı kesinlikle anlatmamam veya yazmamam için beni uyarmıştı. Parlak bir geleceğimin olduğuna ve hikâyemi paylaşırsam, kişisel ve profesyonel anlamda zarar görebileceğime inanıyordu.
Yine de Mississippi ve Teksas yasalarının altında yatan merhamet eksikliği ve kibirlilik bir cevabı hak ediyor. Devlet bu yasalarla kız çocuklarını, kendi arzusunun yükünü taşımaya zorladı. Hamileliği devam ettirerek, birçoğunu sağlığını tehlikeye atmaya ve hatta ölüm riskine itti. Bir askeri plan gibi, devlet ensest ve tecavüzden kurtulanları bir muazzam yüke daha katlanmaları için zorla askere çağırdı. Bir başka yıkıcı fiziksel ve ruhsal darbe almaları için, hayatlarını, onlara tecavüz edenlere bağlamaları için. Bu sefer de onların bedenlerini zor kullanarak hizmete sokan, eyalet milletvekilleri oldu.
Bu hamilelik tasarısı, ev içinde bir savaş halidir ve devlet kız çocuklarını, kendi başlarının çaresine bakmaları için savaş alanına bırakıyor. Devletler, yardım ve bakım sağlamaktan ziyade, yaşadıkları cinsel şiddettin ardından evden kaçan kız çocuklarını çoğunlukla cezalandırıyor. Bazı eyaletlerde çocuklara yönelik adalet sistemleri içindeki kız çocuklarının yüzde 80'inden fazlası, cinsel veya fiziksel şiddet mağduru. Bu çocukların birçoğu için yaşam hattı, gençlikten üniversiteye ve lisansüstü okullara değil, çocuk tutukluluğu ve muhtemelen hapishaneye kadar uzanıyor. Hayatları kurtarmaya değmeyecek ve gözden çıkarılabilir olarak değerlendiriliyor.
Kürtaj yasakları, tecrit edilmiş devlet yasaları yapmaktan veya devletlerin haklarından daha fazlası anlamına geliyor, serbestliğin, özgürlüğün ve özerkliğin temel prensiplerine bir saldırıyı ifade ediyor.
(1) 8 Aralık'ta sözlü argümanlar dinlendi. Kürtaj yasaklarına dair nihai karar ise henüz verilmedi.
*Michele Goodwin'in The New York Times'de yayımlanan yazısı Derya Doğan tarafından Yeni Yaşam Gazetesi Kadın Eki için çevrilmiştir.